اصول جنبش باور
1. جُنبش باور یک جنبش سیاسی است که با همه انواع نارضایتی مبارزه میکند و اصلاحاتی را ایجاد می کند. جنبش باور، جنبشی جمعی از همه افغان ها بدون کدام تبعیض منطقه ای، قومی، زبانی، مذهبی یا جنسیتی است که در برابر همه ظلم ها و بدبختی های تاریخی و فعلی شکل گرفته است.
2. جنبش باور یک حرکت جمعی برای هر افغان است که منشأ حفظ همه حقوق اجتماعی و سیاسی هر افغان که در این جغرافیا ، آن طرف خط و سایر کشورها زندگی میکند.
3. یکی از مهمترین هدف جنبش باور، وحدت ملی است، به گونه ای که می توان فرهنگ همکاری برای توسعه اجتماعی همه افغانها حاکم شود. برای بدست آوردن این هدف، جنبش باور به منظور حل مشکل یک منطقه از افغانستان، ګردهمایی، تظاهرات و حرکت های گسترده ای را در نقاط مختلف کشور برگزار میکند.
4. جنبش باور به دموکراسی معتقد است و انتخابات شفاف را بهترین راه برای رسیدن به قدرت می داند.
5. عضویت در جنبش باور بدون کدام تبعیض قومی، منطقه ای، زبانی، مذهبی و جنسیتی حاصل می شود.
1. تمامی اهداف جُنبش باور در روشنی قانون اساسی افعانستان و کُلیه کنوانسیون های جهانی که افغانستان عضویت آنرا دارد گره خورده است. جُنبش باور برای محافظت از حقوق اساسی همه مردم افغانستان ، مانند زندگی ، آزادی ، آزادی فکر و بیان، تجارت و سایر حقوق دیگری که به موجب قوانین الهی و زمینی به انسان ها اعطا شده، مبارزه میکند.
2. جبنش باور در پرتو قانون اساسی در برابر هرگونه عملکرد های غیر قانونی، تروریستی، غصب، فساد، سیاست مافیایی، تعصبات قومی و زبانی، زورگویی، بی عدالتی و سایر رفتار های نامناسب را که افراد دولتی یا غیر دولتی انجام میدهد مبارزه میکند.
3. جبنش باور معتقد است که برای نجات وطن عزیز از هر نوع بدبختی و ایجاد یک افغانستان پیشرفته و آرام ضروری ترین و نخستین گام ملت سازی است، برای حصول این مأمول بهترین و مناسب ترین راه باوری است که تمام ساکنین کشور با هم پیوند اجتماعی دارند و دولت افغانستان باید این پيوند عملي کند. جُنبش باور به این باور است که حق خود ارادیت فقط با مردم است و صلاحیت تمامیت ارضی را نیز ملت افغان دارد.
4. جُنبش باور به این نتیجه رسیده که دولت افغانستان طی نزده سال گذشته قادر به داشتن یک دستگاه قوی ديپلوماتیکی نشده تا از این آدرس با تمام کشورهای خارجی به طور خاص با شرکای غربی اش از طریق ديپلوماسی قوی منافع جغرافیای افغانستان و ملت را حفظ نموده و با جهانیان بر مبنای روابط بین المللی برخورد نماید، به این اساس جُنبش باور بخاطر حفظ منافع ملی کشور با تمام جهانیان (کشورها و ادارات) در برابر فیصله های شان که منافع ملی افغانستان را تهدید میکند مبارزه نموده و در عوض طرح ها و پیشنهاداتی را ارائه مینماید و از طریق عرف ديپلوماسی و حرکت های مردمی در عملی شدن آن فشار وارد میکند.
5. جُنبش باور در روشنی قانون اساسی، قوانین عُرفی و تمام کنوانسیون های بین المللی به طور خاص حقوق بشر، یو ان دی اچ آر، آی سی سی پی آر، یو ان ايچ سی آر، کنوانسیون محکمه بین المللی و سایر کنوانسیون های که افغانستان عضویت آنرا دارد بر طالبان، کشورهای حامی آنها، کشورهای همسایه و دولت افغانستان از طریق ديپلوماسی و حرکت های مردمی فشار وارد میکند تا در کنار جنگ تحمیلی بالای ملت رنج کشیده افغانستان به فساد، سیاست مافیای، زورگویی، غربت، و بی عدالتی نقطه پایان بگذارد.
6. جُنبش باور خط دیورند را به مثابه یک خط پلید برای تقسیم افغانها از جانب انگلیس میشناسد و افغانهای آنطرف خط را برخی ملت افغانستان خوانده و خاک آنرا ملکیت افغانستان میداند، بناأ دوسیه حل این قضیه را به محضر جهانیان بالخصوص چوکات ملل متحد پیشکش مینماید.
7. جُنبش باور مراکز و محلاتی را که در کشورهای همسایه به منظور کشتار افغانها تحت نام جهاد ایجاد گردیده را به مرجع معتبر بین المللی مانند شورای امنیت ملل متحد، محکمهء بین المللی، بروکسل و وارسا میبرد و از مراجع متذکره خواهان عدالت قتل و کشتار چهار دهه افغانها میشود.
8. جُنبش باور در کنار فیصله های کنفرانس اول و دوم بُن و در روشنی پیمان امنيتی با ایالات متحده آمریکا و پيمان های دو جانبه کشورهای عضو ناتو به خاطر حفاظت جغرافیای افغانستان و زندگی ملت افغان مبارزه سیاسی، حقوقی و اجتماعی مینماید.
1. پالیسی سازی و حرکات مردمی در افغانستان به منظور جلوگیری از اهداف شوم و شرورانه جامعه جهانی به ویژه کشورهای همسایه که بنام سیاست های استراتیژیک جان و مال افغانها را میگیرد.
2. همه جهان، به ویژه کشورهای همسایه، باید افغانستان را به عنوان یک کشور مستقل بشناسند و از هرگونه مداخله خودداری کنند.
3. خواستار حساب دهی تمام پروژه ها و کمک های مالی که بعد از کانفرنس بن با دولت افغانستان صورت ګرفته.
4. با توجه به قانون اساسی افغانستان، مبارزه برای اجرای تعهد اجتماعی بین مردم و دولت که در مقابل یک دیګر مکلفیت و مسؤولیت دارند.
5. از دولت افغانستان، خواستار جزييات تمام قراردادهای دو، سه، چهار و چند جابنهء و راپور مفصل اجراء و یا هم نقص آن که دولت افغانستان با کشورها و ادارات بین المللی بعد از کانفرنس بن تا اکنون امضاء کرده .
6. جنبش باور تنها راه پایان دادن به جنگ تحمیلی را گفتگو با گروه های مسلح به نمایندگی از مردم افغانستان می داند. جنبش باور، به نمایندگی از مردم افغانستان، با هرگونه توافق نامه ای که بین یک گروه مسلح و کشور یا کشور های خارجی بدون نمایندگی افغان ها امضا شود، به شدت مخالف است.